Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa (wcześniej kaplica), drewniany. Parafia utworzona w 1922 r. z podziału parafii stepańskiej. Wcześniejsza nazwa parafii - Wacławówka nie przyjęła się i funkcjonowała zaledwie kilka lat. Nowy, bardzo oryginalny, drewniany kościół zbudowany został w stylu zakopiańskim z ofiar wiernych i pod administracją ks. Aleksandra Czabana - miejcowego proboszcza. Wyświęciony 7 października 1927 r. Kryty był szerokimi gontami sosnowymi ze strzelistą wieżą górującą nad okolicą. Na wieży kościoła umieszczono niewielki dzwon, zwany sygnaturką. Dopiero w roku 1938 ze składek parafian odlano i sprowadzono do Huty duży dzwon, dla którego zbudowano obok specjalną, drewnianą dzwonnicę.
Wewnętrzny wystrój kościoła był skromny, wykonany z surowego drewna. Zaokrąglona u góry część wysokiej i obszernej nawy kościelnej, a także wszystkie ściany i wnęki boczne oraz sufity obite były dopasowanymi i ładnie wystruganymi deskami sosnowymi. Nad ołtarzem głównym, gdzie górował wielki dębowy krzyż, umieszczony był duży malowany obraz Jezusa Chrystusa z motywem związanym z Najświętszym Serem Pana Jezusa, pod wezwaniem którego był wyświęcony kościół. Ołtarz boczny z prawej strony we wnęce, z dużym obrazem poświęcony był Matce Boskiej Różańcowej, nad mniejszym zaś ołtarzem z lewej strony był zawieszony obraz Świętej Teresy - patronki Wołynia.
Wszystkie świeczniki (lichtarze) stojące i wiszące oraz balustrady, konfesjonał i ławki z klęcznikami, stojące w dwóch rzędach, a także inne meble kościelne były wykonane z drewna, w części toczone i rzeźbione.
Nad kruchtą mieścił się chór ze schodami, gdzie stała tzw. fisharmonia z miechami uruchamianymi za pomocą nóg przez organistę. Część chóralna nie była całkiem wykończona.
Przy ołtarzu głównym, z jego lewej strony, mieściła się obszerna zakrystia, a przy wejściu do kościoła z dużymi dwuskrzydłowymi drzwiami mieściły się schowki na inne akcesoria kościelne (katafalki, duże świeczniki, chorągwie żałobne i krzyże, dodatkowe konfesjonały i inne). Na ścianach wnętrza kościoła rozmieszczone były wokół stacje Drogi Krzyżowej Chrystusa, oprawione w drewniane rzeźbione ramy.
Przed wejściem do kościoła znajdowało się zadaszone podcienie, wsparte na drewnianych słupach, obejmujące podkową przednią część boków budynku kościelnego.
Od drogi stepańskiej przez bramę wiodła do kościoła szeroka aleja żwirowa, a wokół kościoła oznakowana była alejka dla procesji.
W niedalekim ogrodzie zbudowana była obszerna drewniana plebania oraz zabudowania gospodarskie.
Na skraju wsi od strony Stepania wydzielono ćwierćhektarowy teren pod cmentarz.
W 1938 r. parafia liczyła 3340 wiernych i należały do niej następujące miejscowości: Huta Stepańska, Borek, Borsuki, Grabina, Hrada, Huta Mydska, Kamionka: Nowa i Stara, Lady, Mutwica, Mydsk: Mały i Wielki, Ożygowo, Podsielcze, Romaszkowo, Rudnia, Stydyń: Mały i Wielki, Tchory, Temne Rządowe.
Ostatnim proboszczem był ks. Bronisław Drzepecki, jeden z najwybitniejszych i najbardziej zasłużonych kapłanów diecezji łuckiej; ur. w 1906 r., wyśw., 1930 r. zm. w 1974 r.
Kościół został spalony przez banderowców po napadzie 19/20 lipca 1943 r. Zginęło wtedy ok. 250 wiernych.
W uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, dnia 15.06.1996 r. ks. Andrzej Walczuk (SAC) w obecności miejscowej ludności, duchowieństwa prawosławnego i byłych mieszkańców Huty Stepańskiej poświęcił pomnik na zbiorowej mogile zamordowanych w lipcu 1943 r. i spoczywających na miejscowym cmentarzu. Napis na krzyżu brzmi: „Jezu ratuj nas”. U dołu umieszczona została płyta bazaltowa z Janowej Doliny z napisem w języku polskim i ukraińskim: „Pamięci Polaków z Huty Stepańskiej i okolicy zmarłych i zamordowanych przed 19.07.1943 roku”.
Wołyń - przegląd
Z zamglonej ... przeszłości
Miejsca szczególne na Wołyniu
głosuj na stronę klikając na
herb Wołynia
