Dobra Pohoryła Niższa i Wyższa, oddalone od siebie tylko o 2 km, tworzyły początkowo jedną całość i należały do ordynacji ostrogskiej. W XVIII w. zostały one rozdzielone i odtąd przechodziły inne koleje, należąc do różnych właścicieli. W 1752 r. ks. Janusz Sanguszko nadał Pohoryłę Wyższą i Suszki ks. Janowi Czet Wertyńskiemu. Nie wiadomo jednak, czy była to dzierżawa, czy też prawo wieczystej własności. W każdym razie Czetwertyńscy od połowy XVIII w. osiedli w Pohoryle na dobre. Jan Światopełk Czetwertyński umarł, zdaje się, bezpotomnie. Po nim rezydował w Pohoryle najprawdopodobniej ks. Władysław Czetwer­tyński, podkomorzy królewski, ożeniony z Ka­tarzyną Radzimińską, zmarły w 1785 r. Dal­szym dziedzicem tej majętności był przypusz­czalnie ich syn Michał Aleksander i z kolei w ciągu pierwszych dziesięcioleci XIX w., syn Michała i Katarzyny - Marcin Aleksander Czetwertyński (ur. w 1778 r.) żonaty z Bibianną Chmielowską. Przekazał on Pohoryłę swo­jemu synowi Edmundowi (ur. w 1818 r.), żo­natemu z Kamillą Stadnicką, po którym dzie­dziczył jeden z jego synów - Edward ks. Cze­twertyński (ur. w 1851 r.), ożeniony z Zofią z Beyzymów. Utrzymał się on w Pohoryle Wyż­szej do 1898 r., kiedy to z nieznanych powo­dów dobra wyszły z rąk jego rodziny.

Gdyby nie dwa rysunki Napoleona Ordy, wiadomości dotyczące Pohoryły Wyższej mu­siałyby się ograniczyć wyłącznie do jej dzie­jów. Dzięki owym rysunkom możemy mieć pewne pojęcie także i o istniejącej tam rezy­dencji, na temat której brak jakichkolwiek innych przekazów. Rysunki pokazują zarówno elewację frontową, jak ogrodową obszernego klasyсуstycznego pałacu, wybudowanego naj­prawdopodobniej przez Marcina Aleksandra Czetwertyńskiego lub jego syna Edmunda w pierwszej połowie XIX w.

Nie wykończony niestety w szczegółach ry­sunek fasady pałacu przedstawia tę budowlę jako wysoko podpiwniczoną, w pięcioosiowej części środkowej wysuniętej ryzalitem piętro­wą, w partiach zaś bocznych parterową. Część środkową poprzedzał monumentalny portyk w wielkim porządku, złożony z sześciu przy­puszczalnie korynckich kolumn, wspierających gładkie belkowanie oraz trójkątny fronton z tar­czą herbową Światopełk Czetwertyńskich Pogo­nią Ruską, zwieńczoną mitrą. Na osiach skraj­nych mieściły się ujęte w ramy boni parterowe ryzality, z oddzielnymi izbami. Zupełnie ina­czej wyglądała elewacja ogrodowa, na skutek spadku terenu znacznie wyższa od frontowej. Przy ryzalicie środkowym mieścił się portyk o sześciu ciasno ustawionych kolumnach, wy­sokości tylko jednej kondygnacji, z balkonem u góry. Oś środkową akcentowały na parterze podwójne oszklone drzwi wiodące na niewielki taras. Trójkątny fronton ryzalitu przebity był oknem owalnym. Na taras pod portykiem wiodły szerokie schody. Prócz ryzalitów na osiach skrajnych, identycznych jak od strony podjaz­du, pośrodku odcinków parterowych budynku występowały jeszcze ryzality półkoliste z trze­ma porte-fenetrami, nakryte kopułkami. Także przy nich znajdowały się niewielkie tarasy z dwustronnymi schodami. Ryzalitem z trójką­tnym szczytem podkreślona została także czte- roosiowa elewacja boczna lewa. Na całej jej długości ciągnął się balkon wsparty na czterech kolumienkach. Przy elewacji bocznej prawej, o wyglądzie podobnym do lewej, mieścił się tylko przedsionek z balkonem. Pałac nakrywał dach dwuspadowy zarówno nad częścią piętro­wą, jak nad parterowymi, wyodrębniony nad ryzalitami. Na temat architektury wnętrz i zbiorów brak jakichkolwiek wiadomości.

Pałac stał wśród parku krajobrazowego.

źródło: Roman Aftanazy "Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej", Tom 5, Województwo wołyńskie", 1994, str. 374-376.