Wieś Urwenna leży na północny zachód od Ostroga. W XVI w. wchodziła ona w skład olbrzymiej fortuny ks. Konstantego Ostrogskiego, a w czasach późniejszych dzieliła za­pewne jej losy. W początkach XIX w. właści­cielem Urwenny był marszałek Witalis Por­czyński. Nie zaliczał się on z pewnością do lu­dzi zbyt zamożnych, dobrze jednak gospoda­rując był w stanie wybudować w swej posiad­łości stylowy pałacyk i założyć wokół niego piękny ogród. Po śmierci marszałka Urwennę odziedziczyła jego żona z domu Podhorodecka, a następnie wnuczka, zamężna za Adolfem Omieciriskim, marszałkiem powiatu rówieńs­kiego. W 1879 r. dobra te zostały rozparcelo­wane pomiędzy czeskich kolonistów, z których dwaj podzielili się pałacem. Przetrwał on praw­dopodobnie do 1939 r.

Jedyny, krótki zresztą opis tego domu, wy­kończonego około 1827 r., pozostawił w swych pamiętnikach Szymon Konopacki. Mówi on, że pałacyk w Urwennie „stał się głośnym na całą okolicę, tak z miłej dla oka architektury, jak też z ozdób wewnętrznych, co wszystko z otaczającym go ogrodem angielskim, piękną formowało całość, z porządnie utrzymaną, lu­bo niewielką wioską, gdzie chaty włościan pod linię, w kształcie dworków o murowanych ko­minach miały po obu stronach ganków czyste ogródki, jaśniejące kwiatami”.

Ten skromny opis uzupełniają przekazy graficzne Napoleona Ordy i Henryka Peyera z drugiej połowy XIX w. Na ich podstawie można stwierdzić, że pałacyk wzniesiony przez Porczyńskiego był budowlą klasycystyczną, dwukondygnacyjną, zaledwie siedmioosiową, nakrytą wysokim, gładkim dachem czterospa­dowym. Pośrodku elewacji frontowej miał czterokolumnowy portyk joński w wielkim po­rządku, przecięty w połowie wysokości balko­nem. Ze wszystkich stron budynek ów otaczał park krajobrazowy z rozległym, otwartym ga­zonem, założonym przed portykiem. Na jego osi, po przeciwległej stronie gazonu znajdował się murowany arkadowy mostek, przez który prowadził wjazd do dworu.