Kościół parafialny pw. św. Rafała Archanioła.

Pierwszy kościół drewniany został wznie­siony w 1614 r. przez Janusza Ostrogskiego. Uległ on spaleniu na początku XVII w. pod­czas najazdu nieprzyjacielskiego. Na jego miejscu, staraniem Bolesława Skirmunta, został wybudowany w 1726 r. nowy ko­ściół, również drewniany, w stylu baroko­wym, ale z murowanym prezbiterium. W 1742 roku konsekracji tej świątyni doko­nał bp Franciszek Kobielski. W 1927 r. trąba powietrzna zerwała dach z kościo­ła. W latach następnych staraniem wier­nych oraz proboszcza ks. Władysława Mańkę, kościół został w całości odbudo­wany i był budowlą murowaną. W ołtarzu głównym od 1681 r. znajdował się cudow­ny obraz Matki Boskiej nieznanego auto­ra. U dołu srebrnej szaty znajdował się na­pis: „Cor meum sub pedibus tuis o sanctissima”. Jego dalsze losy po zburze­niu świątyni są nieznane. Kaplice: cmentarna, murowana rodziny Pruszyńskich z 1800 r. i w Kuraszu, murowana z 1815 r., fundacji Ignacego Kaszow­skiego. Była ona w kształcie rotundy, nakryta kopułą. Wieńczyła ją kopułka jeszcze mniejsza, przypominająca cer­kiewne. Tynki pokrywające kaplicę od strony zewnętrznej, przedzielone w po­łowie wysokości horyzontalnie słabo za­rysowanym gzymsem, były w całości boniowane. Ściany przebito umieszczo­nymi wysoko, niezbyt dużymi, półkoli­ście zamkniętymi oknami. Z trzech, a może nawet czterech, stron, na krzyżu­jących się osiach zdobiły kaplicę dwu­kolumnowe portyki w wielkim porząd­ku, dźwigające trójkątne frontony otoczone gzymsem kroksztynowym. Gzyms portyków łączył się z identycznym gzymsem obiegającym całą rotundę pod niskim i gładkim bębnem kopuły. Nad prostokątnymi drzwia­mi wejściowymi mieścił się balkon, na który dostać się można było z balkonu czy galerii wewnętrznej. Ponieważ kaplica miała stać się mauzoleum rodzinnym Kaszowskich, na jej ścianach wewnętrznych wmurowano epitafia zmarłych dziedziców Kurasza. Obecnie obie kaplice nie istnieją. Zostały zniszczone prawdopodobnie po 1945 r. w bliżej nie znanych okolicznościach.

Ostatnim proboszczem był ks. Władysław Bielec­ki; ur. w 1890 r. wyśw. w 1916 r., zm. po 1975 r. Obecnie z barokowego kościoła zachował się je­dynie mały fragment muru. Kościół ograbili, a na­stępnie wypalili wnętrze banderowcy w 1943 lub 1944 roku. Latem 1954 r. jednostka wojskowa z Sarn wy­sadziła w powietrze mury kościelne. Z cegły kościo­ła wybudowano w Sarnach dwa obiekty: brygadę traktorową i wyrzutnię rakiet strategicznych. Na te­renie placu pokościelnego dzieci urządziły boisko sportowe. Decyzję (nr 101) o zniszczeniu świątyni podjęła obwodowa rada 5.07.1954 r.

W 1938 r. parafia liczyła 573 wiernych.

Do parafi należały do niej następujące miejscowości:

Bereźnica, Adolfów, Cepcewicze: Małe i Wielkie; Dołhe, Dubówka, Janówka, Jarynówka, Kar­czemka, Kidry, Osowa, Remczyce, Rudnia, Sołomijówka, Teklówka, Tutowicze, Tereskinie, Zarzeczyca, Zuinia.