Jerzy Bonkowicz-Sittauer (1893-1966)

Jerzy Bonkowicz-Sittauer, urodził się w 1893 r. k/Zbaraża na Podolu. W 1920 r. pełnił funkcję szefa sztabu wydzielonych oddziałów 13 Dywizji Piechoty, stacjonujących w Równem. Tam też   zaczął organizować osadnictwo wojskowe. W tym celu założył Spółdzielnię   Osadników, którą prowadził jego brat Stanisław. Za zasługi dla Ojczyzny   otrzymał razem z bratem dwie działki osadnicze - 20 ha koło wsi Tynne (5 km   od Równego), gdzie umieścił swoich rodziców.

W 1922 r. przeniósł się z żoną - Marią z Dobieckich i pierwszą córką Sławą do Warszawy, gdzie w Ministerstwie Spraw Wojskowych, w randze kapitana pracował w Wydziale Osad Wojskowych. Organizował Związek   Osadników Wojskowych i zo­stał jego pierwszym przewodniczącym. Odwiedzał też powstające na terenie woje­wództw wschodnich, osady wojskowe. W 1923 r. został naczelnym redaktorem dwu­tygodnika „Osadnik”, później „Rolnik i Zagroda”. Dużo pisał   i organizował (od 1925 r.) korespondencyjne Kursy Rolnicze im. Staszica. W pracach tych aktywnie pomaga mu żona Maria. Od 1927 r. został przeniesiony do rezerwy, włączył się do pracy w administracji państwowej na Wołyniu. W 1927 r. był starostą lubomelskim, łuckim (1928-1932), dubieńskim (1932-1936). Następnie przeszedł do pracy w Minister­stwie Rolnictwa w Warszawie. Razem z tym Ministerstwem w pierwszych dniach wojny 1939 r. ewakuował się do Rumunii, gdzie spędził całą wojnę. Był tam kierow­nikiem Ośrodka Polaków w Crajovej. W końcu wojny, po zajęciu Rumunii przez ZSRR, został internowany i przewieziony do więzienia w Warszawie. Po roku zwolniony - odnajduje rodzinę. Minister Eugeniusz Kwiatkowski zatrudnił go w Delegaturze d/s Wtybrzeża. W 1953 r. ponownie aresztowany, przez rok przebywał w warszawskim więzieniu. Po zwolnieniu podjął pracę w Związku Plantatorów Roślin Okopowych, gdzie   pracował aż do przejścia na emeryturę w 1960 r. Umarł w 1966 r. na skutek zakażenia żółtaczką w szpitalu   podczas operacji. Został pochowany na Powązkach Wojskowych - kwatera F III 012.